Verkocht onze eerste, eigen, fijne koopwoning en gaf mijn leidinggevende functie bij een grote drogisterijketen op, om vervolgens op zoek te gaan naar mijn doel in het leven. Waardoor ik erachter kwam dat mijn missie is; Ouders helpen die een heftige gebeurtenis hebben meegemaakt met hun kind(eren), om weer licht aan het einde van de donkere tunnel te vinden
In 2017 werd ik mama, maar tegelijkertijd werd mijn kracht en doorzettingsvermogen flink op de proef gesteld. Met twee heftige gebeurtenissen waarbij mijn kleine man heeft moeten vechten voor zijn leven is er veel gebeurd in korte tijd. Hierdoor leerde ik anders naar mijn leven te kijken.Â
Ik heb mijn leven in 2020 omgegooid en ben mijn hart gaan volgen. Die gaf me in dat ik mijn coaching skills moest inzetten om andere ouders te helpen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. En het licht aan het einde van de donkere tunnel nog niet hebben gevonden.
Ik zal je meenemen in mijn verhaal, waarom deze gebeurtenissen ervoor hebben gezorgd dat ik mijn leven 360 graden heb gedraaid en eindelijk naar mijn hart durfde te luisteren.Â
Tijdens mijn zwangerschap in 2017 heb ik weinig klachten gehad. Hij verliep eigenlijk redelijk soepel. Des te groter was de schok dat ik met 32+5 weken zwangerschap ineens te maken kreeg met gebroken vliezen. En de kleine man zo’n 5 uur later, veel te vroeg geboren werd. Dan kom je in een rollercoaster terecht die maar door blijft gaan en geen gas terugneemt.
In die vier weken die daarop volgde hebben we veel ups en downs meegemaakt, maar hij was zo sterk dat hij daarna gewoon mee naar huis toch mocht. Met sondevoeding, dat wel, maar we konden als gezin eindelijk thuis zijn. Maar dan begint het avontuur pas echt, want er zijn geen machines meer die je vertellen hoe het gaat. Je staat er dan echt helemaal alleen voor als ouder zijnde en dat is soms best eng. Zeker met een klein mannetje van amper 2,5 kilo die eigenlijk nu 37 weken zou zijn in de buik, maar nu hier is en voeding krijgt via een slangentje in de neus.
Het was een pittige tijd waarin ik mijn zoontje moest leren kennen en vertrouwen, voeden om te kunnen groeien en ondertussen moest proberen te genieten. Maar het was geen blauwe wolk want het was zwaar, er was al zoveel aan vooraf gegaan in het ziekenhuis. En de weken/maanden daarna moesten we regelmatig terugkomen voor controles.
Tegen de tijd dat ik mijn draai eindelijk een beetje had gevonden was mijn kraamtijd voorbij en lag het werk weer op me te wachten. En stiekem keek ik daar wel naar uit omdat ik me dan weer ergens volledig op kon storten, zodat ik hier niet verder mee hoefde te ‘dealen’. Niet verwerken maar gewoon doorgaan.
Â
Maar na mijn tweede week werken ging het helemaal mis. Mijn zoontje had ‘s nachts verhoging en was hangerig. Hij was ondertussen 5 maanden oud en ik zocht er eigenlijk niet veel achter, het gebeurt wel vaker dat kinderen koorts krijgen en ziek worden.Â
Dus ik ging gewoon werken die dag. Een paar uur later werd ik gebeld op het werk dat het niet goed ging en we met hem naar de dokter moesten gaan. Eenmaal thuis aangekomen zag ik gelijk dat het foute boel was. Hij zag grauw, kermde bij iedere aanraking en had hoge koorts.Â
De huisarts stuurde ons na één blik meteen door naar het ziekenhuis. Daar ging het snel, binnen no time stond de kamer vol met artsen, kreeg mijn zoontje diverse infusen in zijn kleine lichaampje en kwam de schokkende uitslag. Hersenvliesontsteking. En daarna de volgende klap, het was de bacteriële variant die dodelijk is.Â
Weer hadden we plaats genomen in de rollercoaster die met volle vaart doordenderde. Ruim 17 dagen hebben we geleefd tussen hoop en vrees en was het meerdere keren kantje boord. De kleine man was zo sterk dat hij ook hier uit is gekomen. Ik vond het spannender dan ooit om met hem naar huis toe te gaan. Ik stond doodsangsten uit en durfde hem niet alleen te laten. Kon ‘s nachts niet slapen omdat ik bang was dat hij dood zou gaan.Â
Ruim een jaar ben ik zo doorgegaan. Een jaar waarin ik hooguit twee uurtjes sliep in de nacht, overdag als een zombie aan het werk was. Een winkel probeerde te draaien, teamleden aan te sturen om vervolgens thuis te komen en weer zorgen te maken. Ik ben mezelf behoorlijk tegengekomen en tegen een muur aangelopen. Ik kon niet meer en had hulp nodig. Ik had mezelf ondertussen al in een burn out gewerkt en PTSS opgelopen door de heftige gebeurtenissen.
Dit heeft me doen beseffen dat ik zo niet verder kon en moest kiezen wat ik wilde met mijn leven. Hoe kon ik ervoor zorgen dat ik alles weer positief kon gaan zien en dit alles een plekje kon krijgen? Ik stond op een kruispunt in mijn leven waarbij ik moest kiezen welk pad ik ging bewandelen. Een pad wat wel eerst moest bestaan uit herstel, tot rust komen, therapie volgen en van daaruit stappen ondernemen.
Dat heeft uiteindelijk geleid tot het neerleggen van mijn managementfunctie in de winkel. Verhuizen vanuit het huis waar alles zich heeft afgespeeld en het opzetten van mijn eigen coaching bedrijf. Waarbij ik ouders kan coachen, informeren, inspireren en helpen die te maken hebben (gehad) met een burn out of PTSS. En in angst leven door de heftige gebeurtenissen.
Het heeft me ook heel veel gebracht en geleerd, want door deze gebeurtenissen ben ik wel de persoon geworden die ik vandaag de dag ben. Maar sommige dingen veranderen ook nooit en blijven altijd hetzelfde. Zoals deze feitjes over mij bijvoorbeeld.Â
Ik ben dan ook helemaal in mijn nopjes als het aardbeienseizoen weer aanbreekt. Als we (Kai en ik) de kans krijgen eten we een bak aardbeien helemaal in één keer op. Zo uit het vuistje of in een bakje met kwark en nootjes erbij.
Ik ben gedreven en geef niet snel op als ik iets wil bereiken. Als ik een doel voor ogen heb weet ik waar ik naartoe moet werken en geeft me dat houvast.Â
Ik heb een hekel aan hardlopen maar ben dol op sport en bewegen in de buitenlucht. Daarom ben ik ook regelmatig bij bootcamp lessen te vinden. Ik houd ervan om mezelf uit te dagen. Dus ook met hardlopen probeer ik mezelf te motiveren, maar ik blijf op dat gebied een dieseltje.Â
Ik ben en blijf een nuchtere Zeeuw die zich vasthoudt aan de term “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” en “what you see is what you get”.Â
Ik doe me nooit anders voor dan dat ik ben. Je bent goed zoals je bent en je hoeft je niet te veranderen om leuk gevonden te worden.Â
